Rzeźba o charakterze ludowym, prezentuje cechy stylowe typowe dla twórczości artystów naiwnych, tworzących poza głównymi ośrodkami sztuki – kształtowana poprzez wyraziste, głębokie cięcia, cechy anatomiczne ukazane schematycznie, struktura z widocznymi śladami dłuta. Rzeźba przedstawiająca siedzącego Chrystusa, głowę wpierającego na jednej ręce. 

Rzeźbione w drewnie podobizny Chrystusa i świętych, tzw. świątki, są wyrazem głębokiej pobożności twórców ludowych.
 
Przedstawienie Chrystusa Frasobliwego jest obecne w ikonografii chrześcijańskiej od końca XVI w., a jego powstanie łączone jest z nurtem devotio moderna, który miał na celu pobudzenie indywidualnej pobożności przejawiającej się w codziennej modlitwie, praktykowaniu cnót oraz wypełnianiu obowiązków. Za wzór do naśladowania stawiano ludzką naturę Chrystusa.
 
Ten kierunek duchowości religijnej wysuwał na pierwszy plan osobiste uczucia i przeżycia , potrzebę samotności oraz milczenia. W związku z tym popularność zyskały niewielkie przedstawienia religijne, które umożliwiały prywatną modlitwę do domu.
 
Motyw Chrystusa Frasobliwego zakorzenił się silnie w sztuce ludowej. Jest związany głównie z Podhalem, gdzie tradycje snycerskie były kultywowane od pokoleń. Najbardziej znana uczelnią w tym zakresie była Szkoła Przemysłu Drzewnego im. Antoniego Kenara  w Zakopanem